Beroemd

Foto: flickr, by warrenski

Ik stapte in Den Bosch in de trein, ik ging op weg naar de RAI in Amsterdam waar achtduizend huisartsen en praktijkondersteuners tegen de bezuinigingsplannen van minister Schippers gingen demonstreren. Naast me kwam een vrouw zitten, aan de andere kant van het gangpad gingen twee mannen zitten.
  'De tolkentelefoon, die gaat er ook al uit', zei de vrouw ter hoogte van Culemborg tegen een van de mannen. 'Het is niet te geloven', antwoordde de man.
  Ik pakte mijn blocnote en pen en vroeg aan de vrouw: 'Bent u huisarts?' Toen ik haar naam noteerde zei haar collega: 'Nou Els, je wordt beroemd.'
  Toen we in Utrecht aankwamen stond er een man achter ons op, hij verklaarde zich solidair te zijn met de stakende huisartsen. 'Wat jullie doen is echt belangrijk', zei de man, 'anders dan bijvoorbeeld kunst.'
  'Wat doet u, als ik vragen mag', vroeg ik aan de man. 'Ik ben journalist', zei de man, 'voornamelijk kunstjournalist.'

Een lange stroom strijdlustige huisartsen verplaatste zich van station RAI naar de RAI. Het regende, het waaide. De SP stond flyers uit te delen. In de perskamer was de flesopener zoek. Iemand vroeg of er WiFi was. Een vrouw werd gebeld, op samenzweerderige toon werd er een wachtwoord meegedeeld. Tussen de pleidooien tegen het kabinet door zong een co-assistent met een gitaar een liedje.
  Toen ik het gevoel kreeg dat de doden  bijna weer zouden gaan lopen, begon ik door de regen weer naar station RAI te ploegen. Station RAI, station Zuid, Station Bijlmer ArenA, het kan aan mij liggen maar het komt me voor als het deprimerendste stukje Nederland.
  Treinen en metro's die van nergens naar nergens gaan, van de ene Albert Heijn to-go naar de andere, gevuld met pakken die aan centjes denken en petjes die aan sigaretjes denken.

Op Utrecht Centraal liep ik achter een vrouw die een groot geel herfstblad onder haar rechter hak had zitten. Het blad werd de hele stationshal door getikt, de trap af, de buitenwereld in. Herfst. Je doet er helemaal niets aan.