Sapbarretjes

Foto: flickr, by John Swords

Gisteren was er een mooie documentaire op tv over de generatie die al een paar duizend jaar de meeste ergernis opwekt: de generatie die net na de jouwe komt. De VPRO zond een programma uit over de BV IK, over jongeren de geboren zijn na 1986, de 'grenzeloze generatie die belangrijke dingen wil doen', status ontleent aan het 'authentiek zijn' en 'een tomeloze prestatiedrang heeft.' Een willkeurig citaat uit dit ambitieuze addergebroed: 'mensen die gewoon studeren, vergooien hun leven.'
  Waarmee ene Roos geloof ik wilde zeggen dat als je tijdens je studie niet al actief aan 'cv-builden' en netwerken doet, het nooit meer wat wordt met je armzalige bestaan. Ik zat me precies zo te ergeren aan deze jongelui als ik me voorgenomen had, om W.F. Hermans maar eens te parafraseren.
 
  Eén van mijn grootste ergernissen is hierbij overigens van cosmetische aard: het haar van die jongetjes. Zoals er oude voetballers zijn bij wie het stoom uit de oren komt als ze een jonkie het voetbalveld zien betreden met een panty aan om zijn delicate beentjes in de winter niet te koud te laten worden, zo word ik door een gigantische agressie overvallen als ik van die jongetjes van negentien in de collegebanken zie zitten met haartjes die precies op de juiste wijze onder zo'n koket mutsje uitpiepen dat net schuin genoeg op het met creme verzorgde hoofdje staat.
  Ik vind het prima dat die jongetjes allemaal multi-miljonair en CEO willen worden, maar moeten ze daarvoor echt elke ochtend een half uur als een oud wijf voor de spiegel gaan staan?
  Enfin, om Martin Bril maar eens te citeren.
  Waar komt al deze dadendrang uiteindelijk op uit? Dat bleek wat mij betreft een klein beetje tegen te vallen: sapbarretjes. Twee hemeltergend tevreden met zichzelf zijnde jongens van een jaar of vijfentwintig hadden een goedlopend bedrijfje waarbij ze onder meer sapbarretjes verhuurden om evenementen 'net iets extra's te geven.'
  We zagen hoe ze de telefoon opnamen. We zagen hoe ze hun barretjes een lobby binnen sleepten. We zagen de ene BV IK de andere BV IK erbij naaien (met 'hij deed er een kwartier over om zijn schoenen te vinden' verontschuldigde één van de twee jonge ondernemers zich toen ze wat te laat bij een klus aankwamen).
 In de auto vertelden de jongens dat ze niet aan hun ouders vertelden hoeveel ze verdienden. Dat waren maar simpele onderwijzers en 'als je meer verdient dan streef je je ouders toch voorbij.' Het was bijna ontroerend om te horen. Tot we één van de jonge ondernemers met zijn ouders aan het avondeten zagen zitten. De ouders deelden de mening van hun zoon: hij was ze voorbij gestreefd en ze stelden hem als voorbeeld voor zijn jongere broer.
  Ik heb niets tegen sapbarretjes, maar ik word er toch wel een beetje somber van dat je blijkbaar een sukkel bent als je voor de klas staat om kinderen iets te leren, want je verdient er minder mee dan met een bedrijfje dat de 'ervaring van uw evenement net iets specialer maakt.'
  En dan vreemd opkijken dat leraren geen respect meer genieten. Hadden ze maar wat meer aan cv-building moeten doen tijdens hun studie. Loosers!