Vernietiging

Foto: flickr, by cogdogblog

Gisteren was de zeer mooie documentaire 'Bobby Fischer against the world' op tv. Hoewel het slecht afloopt met het schaakgenie, groeide er gedurende de documentaire slechts één verlangen bij mij: een mooi, houten schaakbord, van die zware stukken met groene viltjes eronder en een tegenstander aan wie je gewaagd bent.
  In onze zeer beschaafde wereld is het optillen van een paard, het even zogenaamd twijfelend in de lucht laten hangen om het dan met kordate precisie weer op het bord neer te laten ploffen, hierbij de dame van de tegenstander met een ferme tik over de rand schuivend, waarna ze zeker nog een paar meter over de bruine plavuizen van de verstilde schaakzaal heen en weer blijft rollen, met elke echo de nederlaag bij de man aan de overkant van het bord er steviger inwrijvend, het dichtste dat je bij geluk kunt komen.
  Jij bent dood, ik heb gewonnen. Nog een potje?