Zelotisch

foto: flickr, by stuart pilbrow

In de jaren zestig liepen de kerken leeg omdat de babyboomers niet meer in God geloofden en geen zin meer hadden naar meneer pastoor te luisteren. Vijftig jaar later worden al die mooie leegstaande gebouwen af en toe weer gevuld, ironisch genoeg meestal door boomers die culturele evenementen organiseren. Maar de revolutie is geslaagd en het hogere wordt niet meer aanbeden, het individu is de maat der dingen geworden.
  Het interessante individu wordt in de kerk geïnterviewd. Wie is een interessant individu? Afgelopen vrijdag was dat in Vught Ton Sijbrands, tweemaal wereldkampioen dammen en begenadigd blind simultaandammer. 
  Eerlijk is eerlijk, dat is een interessant individu. Zittend in een kamertje damde hij drie jaar geleden tegen 28 tegenstanders op borden die hij alleen in zijn hoofd kon zien. Hij won achttien potjes en verloor er drie.
  We kijken naar het hoofd van de blind simultaandammer. Er is weinig aan te zien, het is een denkhoofd, dat is waar, maar ik heb ook wel eens mensen met een denkhoofd de plantsoenen bij zien houden of een muurtje zien metselen. Waarmee ik niet wil zeggen dat er iets mis is het met het metselen van een muurtje, maar wel dat het hoofd ons niets gaat vertellen over het mysterie van het superieure geheugen.
  Niet dat Sijbrands daar bijzonder op zit te wachten, lijkt het. Volgens goede babyboomer gewoonte is er aan lichte afkeer van het hogere en een voorkeur voor het pragmatische. 'Je verdient er niet veel mee', horen we een zestienjarige Sijbrands mompelen als we een tv-interview zien waarop hij geïnterviewd wordt nadat hij weer wat grootmeesters van het bord heeft gejast.
  De mensen, daar gaat het om. De kansel is leeg, op een tafeltje branden kaarsjes rond het portret van Sijbrands eerste leermeester, Leen de Rooij.
  In de pauze zingt een meisje in een leren broek een bluesliedje van Cuby+Blizzards.
  Werd het dan helemaal niet transcendentaal? Uiteindelijk wel, en dat had natuurlijk te maken met dat zweempje religie dat ook de boomers niet kwijt kunnen raken en dat zich genesteld heeft in de sport.

'Cruijff of van Gaal?', was de laatste vraag die aan Sijbrands werd gesteld.
  Een vertoog volgde, onderbroken door een anachronistisch moment van zelotisme. 'Mag ik iets zeggen', vroeg een man in het publiek. Hij had een baard, hij verhief zich in de kerk, hij stak een vinger trillend in de lucht en sprak de mensen toe, dit was duidelijk een moment van bijbelse proporties aan het worden,  'ik ken Cruijff en van Gaal persoonlijk' , verklaarde de man, 'en ik vind dat ze hier met elkaar uit moeten kunnen komen.' Hij zeeg weer neer, een stilte volgde,  Sijbrands klapte even instemmend en in stichtelijke stemming verlieten we de kerk, klaar om elkaar de andere wang toe te keren.