Halfjaarpakket

foto: flickr, by sparkieblues

Vorig jaar april startte ik met een stage op de redactie van een tijdschrift. Bij de vormgeving werkte twee vrouwen, waarvan er in ieder geval één op hakken liep. Dat weet ik omdat mijn tafel aan de doorlooproute lag, van het koffiezetapparaat aan het begin van de redactie, helemaal naar de tafels van de beeldredactie en de vormgeving aan het einde.
  Soms zat ik te schrijven en dan hoorde ik ze al van verre aankomen, gedecideerd tikkende hakken, ze kwamen steeds dichterbij en dan ruiste er een jurk langs, waarna het geluid langzaam weer wegstierf.
  Op een dag kreeg mijn buurman een flyer van de vrouw met de ruisende rokken en de klikkende hakken in zijn handen geduwd.

  'Bibian zingt in een band', verklaarde hij, 'je moet maar eens luisteren, het is best goed.'

  Een paar weken later probeerde iemand een slinger op te hangen. Ze kon net niet bij het plafond. 'Kom eens helpen', gebaarde ze, 'jij kan er vast wel bij.'  Ik hing de slinger op, 'veertig' stond erop. Aan het eind van de middag was er drank en zongen we een liedje, ik weet niet meer of het 'lang zal ze leven' was.
  Weer wat maanden later was er het jaarlijkse uitje, deze keer in Den Haag. Aan het einde van de dag  aten we buiten in de donkere achtertuin van een restaurant, het was één van die warme dagen van september, we hadden geluk met het weer.
  Ik keuvelde met een collega over filosofie, af en toe kwamen er wat flarden voorbij van het gesprek naast me, 'Bibian, wanneer sta je nu eens in Paradiso', ving ik op en ik hoorde gelach.
  Ik weet niet of ze toen al buikpijn had, waarschijnlijk wel.
  Een paar weken later: huilende mensen op de redactie, uitgezaaide kanker.
  Naast muziek en beeld schrijft ze, onder andere over haar ziekte: 'is het overmoedig om een halfjaarpakket lenzen te bestellen', vroeg ze zich maandag af.
  Lees het blog van deze moedige vrouw hier.