Verhalen

foto: flickr, by cathdew

De verhalen die een volk over zichzelf vertelt zeggen veel over een volk. Ze vertellen niet hoe een volk is, maar hoe het zou willen zijn. Nederlanders zeggen graag over zichzelf dat ze nuchter zijn en dat ze hard werken. Misschien dat er ergens in de Achterhoek nog een verdwaalde aardappelboer te vinden is waarvoor dit geldt, maar in het algemeen snap ik niet dat mensen die dooddoener nog met droge ogen hun bek uit krijgen.

  Nederlanders zijn sentimenteel, prikkelbaar en ze hebben de meeste vrije tijd van alle mensen in Europa. Als ik Diederik Stapel was zou ik vragenlijsten gaan invullen die bewijzen dat die zaken samenhangen: als je veel vrije tijd hebt, heb je waarschijnlijk meer tijd en ruimte om prikkelbaar te zijn en je mee te laten slepen door stompzinnige mediahypes.
  Sentimentaliteit is een luxeproduct.
Voor mijn gevoel is het ongeveer drie weken geleden dat het land in een massa-hysterie verkeerde omdat het een paar dagen had gevroren.
  Inmiddels schijnt de zon, en is dat fenomeen alweer tevoorschijn gekomen waarin alle karakteristieken van de Nederlander samenkomen: de Lente Lul (copyright Thomas van Luyn).

  Ik sta op mijn balkon en zie een jongen voorbij komen in typische Lente Lul outfit: bermuda, t-shirt, slippers en zijn telefoon in zijn hand. Maar wat de Lente Lul echt een Lente Lul maakt is het hoofd: dat is rood, niet door de de zon, het is achttien graden, maar door de opwinding: de zon schijnt. Ook straalt het hoofd een quasi-vermoeide 'moeder-wat-is-het-heet' blik uit, een blik die zegt: ik doe vandaag helemaal niets meer, ik ga alleen een beetje druk heen en weer lopen in mijn Lente Lul outfit en tegen andere mensen vertellen dat het echt veel te warm is om nog iets te doen.

 De absolute Lente Lul hoofdstad van Nederland is Amsterdam. Als het kwik boven de tien graden stijgt, laat Amsterdam alles uit zijn handen vallen om dodelijk vermoeid neer te ploffen op grasvelden en terrasjes.
  De enige mensen die werken zijn de toeristen. Een lange rij stond gisteren alweer bij het Anne Frank Huis. Een Nederlander komt voorbij: 'geeft ze een huis-feestje, Anne Frank?'
  Was ik bijna het laatste kenmerk van de Nederlander vergeten: we zijn zo lekker direct.