 |
| Foto: flickr, by Kennisland |
Ik werk tegenover Felix Meritis, een oud gebouw aan de Keizersgracht. Als ik even genoeg heb van mijn computerscherm dwaalt mijn blik door een van de kleine raampjes van de zolder naar buiten. Daar dwarrelt dan een schoolklasje rond de gracht, leraren proberen de kudde in ordentelijke lijnen te jagen.
Felix Meritis moet in ganzenpas betreden worden.
Na mijn werk loop ik de gracht een stukje af, steek zo'n Amsterdams heuveltje over om aan de overkant weer terug te lopen. Nu sta ik aan de andere kant van het water, ik kijk naar het zolderraampje waarachter mijn schim van een uur geleden nog steeds zit te typen. Als ik in de toekomst had kunnen kijken, had ik een uur geleden mezelf gezien. Een verdwaasd type, dat een beetje onhandig naar boven staat te turen.
Ik loop Felix Meritis in. Ik kom verder dan ik had verwacht, maar aan het einde van de gang zit een man op een stoel me op te wachten.
'Kan ik u helpen', vraagt de man op de stoel.
'Niet echt', zeg ik, 'ik ben eigenlijk gewoon nieuwsgierig.'
'Dat is een goede eigenschap', zegt de man.
'Ik wilde eens zien hoe het er hier van binnen uit ziet', zeg ik. 'Van buiten is het een mooi gebouw.'
De man zwijgt. Ik kijk naar een trap die omhoog kringelt. De man zwijgt. Ik overweeg de trap te beklimmen, maar bedenk dan dat deze gekkigheid lang genoeg heeft geduurd.
Buiten schijnt de zon, en ben ik net op tijd voor de tram op het Spui.