Wenen

Foto: flickr, by Sarah Braun

In de lente van 1991 was ik tien jaar oud (bijna 11!) en deed ik samen met mijn broertje een klusje voor de buurvrouw. Ik weet niet meer wat het was, maar wel dat de buurvrouw me voor een duivels dilemma stelde: wilde ik vijf gulden ontvangen voor de verrichtte diensten of een klein rood radio'tje?
  Ik koos voor het kleine rode radio'tje en 's-avonds in bed luisterde ik naar de muziek die werd uitgezonden. Er zat een prachtig nummer bij waar ik altijd erg somber van werd maar wat ook schitterend was en iets zei over alles dat er is en dat er nu eenmaal niets aan te doen is. Het stond in de Nederlandse Top Veertig en het heette Loosing my Religion. 
  Een paar jaar later zat ik op de Middelbare School en kreeg ik een bandje van een vriend met muziek die hij erg mooi vond, een band die in 1980 was opgericht in Athens, in de Verenigde Staten, een band die langzaam maar zeker aan de weg timmerde en in 1993 een geweldige hit had met 'Everybody Hurts'. Op het bandje dat mijn vriend voor me opgenomen had stond aan de ene kant 'Automatic for the people', met die nieuwe hit, en op de andere kant 'Out of Time', waar ik met de zogeheten schok der herkenning het liedje op terugvond waar ik een paar jaar eerder op het rode radio'tje naar had liggen luisteren.

  Toen werd iedereen grunge en lieten we ons haar groeien en liepen we het liefst in vieze kleren en ook REM werd een beetje grunge met 'Monster' , met daarop een nummer voor mijn nieuwe held Kurt Cobain. Maar het liefst draaide ik toch nog dat bandje met die twee prachtige albums, het ging mee op een vakantie naar Praag, met vier jongens in een auto die gestolen werd zodat ik later toch maar de cd's heb gekocht.

  REM ging vrolijk door, ik draaide 'Imitation of life' op mijn studentenkamer en toen ik een paar jaar daarna in de trein naar huis zat vanaf mijn eerste baan zat de nieuwe REM cd in mijn discman: Around the Sun met de prachtige single 'Leaving New York'.

Veel cd's leen ik niet meer, bandjes worden niet meer gekopieerd en met rode oortjes naar de radio luisteren is sinds lange tijd voorbij. Na 31 jaar houden ze ermee op, de melancholieke mannen met hun meezingbare popliedjes die uit lijken te drukken dat het leven niet makkelijk is maar dat er altijd een grote troost is en dat zijn gitaren, een drumstel en een zanger die de rotsen en de stenen nog aan het wenen kan krijgen.