Het regent en het waait, een uitstekend moment om één van de beste cd's van de Beatles en, aangezien de Beatles de beste band uit de geschiedenis zijn, één van de beste cd's uit de pophistorie op te zetten: Rubber Soul.
Rubber Soul is gemaakt op precies het juiste moment, door de juiste mensen, met de juiste producer en in de juiste studio. Het is zeg maar het Ajax van Louis van Gaal, dat in 1995 Real Madrid in het Bernabéu Stadion helemaal aan gort speelt. De Beatles zijn bij Rubber Soul de rechttoe rechtaan rock en roll van 'She loves you' voorbij, maar verliezen zich nog niet in psychedelisch gerommel. Ze zijn gefocust, maar met diepgang. Ze hebben het nog gezellig met elkaar, maar zijn ook al duidelijk individuen geworden. De karakters komen naar voren, maar in plaats van dat het botst, halen ze het beste in elkaar naar boven, ondersteunen elkaar zodat ze allemaal in hun kracht kunnen spelen.
De melancholie van Lennon in nummers als 'Nowhere Man' en 'In my Life' doet je haren recht overeind staan en een nummer als 'Michelle' is één van de mooiste liefdesliedjes die McCartney in zijn Beatlestijd opnam, waarbij de anderen ervoor zorgen dat hij niet door het larmoyante ijs zakt. Andersom geldt het ook: Lennon is melancholiek, maar de achtergrondzang van McCartney schaaft net die al te scherpe randjes weg, zodat het niet de verbitterdheid en verbetenheid krijgt waar Lennon na de Beatles soms aan onderdoor gaat. Harrison krijgt de ruimte om zijn lichtelijk knorrige 'laat me met rust' en 'doe maar normaal' liedjes te zingen en waar ze hem op andere albums soms laten zwemmen, is Rubber Soul van begin tot eind een absolute teamplaat en belichaamt het van de eerste tot de laatste noot de essentie van de Beatles: dat bij een goeie band het geheel altijd meer dan de som der delen is.