Werken

Foto: Flickr, by tbowl martini

Gisteren ben ik tot de ontdekking gekomen dat een compliment voor je mooie blauwe ogen wel eens prettiger kan zijn dan een compliment voor het harde werk dat je geleverd hebt. Ik was op gesprek bij de redactie van een tijdschrift, in verband met een eventuele stageplek. Van tevoren had ik wat teksten opgestuurd, die positief beoordeeld werden:

'Schrijven kan je al', zei de redacteur tegenover me, 'dat hoeven we je niet meer te leren.'

Een fijn compliment als je ambities in die richting hebt, aan het eind van het gesprek zei hij ook nog: 'leuk om er weer eens een man bij te hebben.'

Ook de hoofdredacteur die ik kort even zag, sprak zijn genoegen uit over een nieuw mannelijk gezicht. Terug in de bus naar het centrum kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat ik meer tevreden was over de positieve reacties op mijn mannelijke status, dan op mijn teksten, terwijl ik toch niet ontkennen kan dat ik harder voor het tweede dan voor het eerste heb moeten werken. Misschien is het met complimenten als met geld: hij fijnste blijft het om geld uit te geven waar niet je niet voor hebt hoeven zwoegen.

Zeer tevreden nam ik een uurtje later plaats voor een college Taal en Geest van Menno Lievers. Helaas was mijn overmoed me naar de bol gestegen: ik raakte met de docent in een discussie over het verschil in moraliteit tussen mensapen en mensen. Mijn argumenten dat hier weinig verschil in zat werden vrij kordaat van tafel geveegd. Het feit dat ik een man was hielp me op dat moment bitter weinig, mijn kennis schoot te kort: had ik de afgelopen weken maar wat harder moeten werken.