Sentimental Journey

Foto: flickr, by FaceMePLS

Aan alles komt een eind, (behalve aan de overtredingen van onze vriend Ola Toivonen lijkt het wel), dus ook aan mijn dienstverband bij TNT-Post. Gisteren maakte ik mijn afscheidstournee langs de velden, of, in mijn geval, langs de Friet van Ome Piet, de lieftallige tandartsassistentes en de om elastiekjes-bedelende kinderen.
  Een echte sentimental journey kan je wel zeggen, hoe vaker je een straat doorloopt hoe dieper je voetsporen uitgesleten worden, en schuifelen door de sneeuw telt volgens mij dubbel. Als volwassene begint je omgeving steeds meer een decor te worden, het gaat tenslotte om de mensen nietwaar, maar een paar jaar postbezorgen zorgt weer voor een haast kinderlijke symbiose tussen mens en omgeving. Zoals je als kind de straatstenen kan uittekenen waar je 's-middags op voetbalt, en precies weet waar de takken zitten waar je op kan staan als je de boom in wilt, zo ontwikkelt ook de postbezorger een natuurlijke band met zijn wijken.  
  Misschien moet ik af en toe maar gewoon wat door de Schutskamp gaan wandelen, om een beetje af te kicken. En hoe zal het verder gaan met De Vrouw Die Niets Te Doen Heeft? Die heeft straks wat te doen: nadenken waar ik toch gebleven zou kunnen zijn.