Gisteren Nowhere Boy gezien, de film die nu draait over de jeugd van John Lennon. Fijne film, een beetje kitscherig af en toen, maar niet te erg. Het draait vooral om Lennon z'n trauma's: gescheiden van vader en moeder toen hij vijf was, opgevoed door kille tante en lieve oom, lieve oom gaat dood, moeder komt weer opdagen als hij zestien is, om twee jaar later overreden te worden.
Genoeg drama op het persoonlijk vlak dus, maar de mooiste scenes waren toch die Beatle-momentjes: de jonge Lennon die langs een park met het bordje 'Strawberry Fields' loopt, het eerste optreden met de 'Quarry Men' op St. Peter's Church garden fête, we zien hoe die beroemde foto gemaakt wordt en even later de eerste ontmoeting tussen McCartney en Lennon: magisch. Wat ze ook goed gedaan hebben: de competitie die er tussen Lennon en McCartney vanaf het begin was, 'ik heb een nummer geschreven', zegt McCartney ergens, een paar dagen later heeft Lennon er ook één: 'Hello Little Girl', z'n eerste. Het is een competitie die ons nog veel op zou leveren..