 |
| Foto: flickr, by Craig A Rodway |
Vandaag vertrekt een vriend van mij voor onbepaalde tijd naar Amerika. Het zijn dit soort momenten die me doen realiseren dat we geen zeventien meer zijn. Natuurlijk weet ik wel dat we geen zeventien meer zijn, maar ik sta er zelden bij stil. Sommige jaren lijken te zijn verdampt, voor mijn gevoel fietsten we gisteren nog met z'n allen naar de stad om uit te gaan. Waarschijnlijk kijk ik over veertig jaar in de spiegel en schrik ik me kapot: ik ben oud geworden. De tijd is genadeloos en trekt alles met zich mee. Het dorp waardoor we fietsten is mijn dorp al niet meer: andere tijd, andere mensen. Verveeld halen de straten hun schouders op als ik vertel over de avonturen van mijn jeugd: lang geleden opa, zoek een hobby.
In Paranoia analyseert W.F. Hermans zijn motieven om te schrijven:
'Ik schrijf, omdat ik in iedere gedachte die ik vergeet, verloren ga.'
Schrijven als wanhoopsoffensief, schrijven als stenen gooien tegen de massieve tanks van de tijd. Veel is het niet, maar het is beter dan niets.
